Yalnızlık mı iyidir, birliktelik mi? Sevdiğimizi ne zaman anlarız? Bazen çekip gitmek isterken niye kalakalırız? Karar almak ve uygulamak neden bu kadar aynı iken niyet eder ama ikincisini yapamayız?
Güven mi, cesaret mi gerekli olan?
Etrafımızdakilerin düşündüğü, hissettiğini kendi isteklerimizin, gönlümüzün önüne koymaya bir başladık mı, bu hayatın esiri olur gideriz, farkında bile olmayız. Onları tatmin etmeye didinirken zaman akıp gider. Biz aynı umutlarla, benzer isyanlarla yolumuza devam ederiz. Mutluluktan uzak, ya da mutluluk zannettiğimiz duygu geçiştirmeleriyle yan yana yaşar gideriz.
Belki bir an, silkelenir ve bu sefer bir şeyleri değiştirmeye niyet ederiz; sonra ya mücadele etmek zor gelir, ya da başka bahaneler adına sığınıp rafa kaldırırız niyetleri eyleme dönüştürmeden. Kararlı olmadıkça o mutluluğun istikrarı da olmaz.
Önce kendimizi dinlemeliyiz. Ne istiyoruz? Bunun için ne yapmalıyız? Nasıl sürekliliğini devam ettirmeliyiz? Nasıl mutlu oluruz? Nasıl mutlu ederiz?
Denemeden, yanılmadan ne kendimizi tanırız aslında, ne de ne istediğimizin farkına varırız.
Mutlu olmak için kendimize bir şans vermeye değmez mi? Değer diyorsak bir an bile vakit kaybetmemek lazım, elimizi taşın altına koymakla işe başlamak lazım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder