İçimde dolu dizgin taşmaya hazır kıpırtılar var. Her anım tek bir ana odaklı. O kadar coşkulu ki bu duygu, şeytanın bacağını kırıp bir adım atsam her şey yoluna girecek sanki. Yine de nedenini bilmediğim bir tutukluk üzerimde. Gözlerimden anlaşılsa ne kadar kolay olurdu, kim bilir...?
Geçen bu zaman boşa gidiyor diyorum bazen kendi kendime. Bizden uzak olan her an. Denemeden göremeyiz. Bilemeyiz doğru.
O kadar uzak mıyız? Yoksa tahmin ettiğimizden daha mı yakınız? Garip bir bağ var. Sanki aslında hep sen vardın da henüz tanışmamıştık. Bildiğimsin. Halin, tavrın, hareketlerin, endişelerin, sevinçlerin... Adın dua gibi aklımda. Sanki durdum hareketsizce bekliyorum, o anı. Geleceğinden emin olduğum o anı. Bu da garip değil mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder