Geride bırakmak ve bırakılmak

Kocaman bir yürek bıraktım ardında. Yarım kalmış hayaller, umutlar, hayatlar. Ve geride kaldım mutluluktan. Kendini ifade edemeyişin sebebini ağır yorgunluklarla ödüyorum. Sandım ki seven sevdiğinin sessizliğindrn fark eder sabrını, teslimiyetini, güvenini. Oysa sevdiğinin zihninde oluşturduğu bir tanıdıktan ibaretsen, sen sen olarak yer almıyorsan orada, bu sessizlik huzursuzluk olarak algılanırmış bilemedim.

Fırtına sonrası bile durulmaz mı deniz? Hava dinmez mi deli yağmur sonrası, toprak kokusunu yaymaz mı? Olur olur da, insan dediğin bilinmez varlık için bir bir daha iki etmiyormuş işte. Herkesin matenatiği farklıymış. Büyürken kendi algoritmanı kuruyormuşsun farketmeden tıpkı dnalarına da yön verdiğin gibi.

Hepimiz koca birer frekanslar grubundan ibaretken ve hangi frekansı yayıyorsak onun bize geleceğini biliyorken niye insan kendi frekansını koparmak ister ki? Bunun sonunun olacağını bile bile...

Zaman durmuş

Nefes almak detay gibi sanki artık. Gündüz bitmiş, gece olmuş, sonra yine sabah ve derken akşam olmuş... Hiç manası yok. Dünya dönüyor evet ama sanki zaman durdu bilinmezlik saatinde. Gözlerimi kapayıp sürekli uyumak istiyorum ve rüyalarımda yaşamak. Sanki tek özgür olduğum yer orası. Ait olduğum evde yarımım. Yıldızları saymaya başlasam bitene kadar bu kabus da geçer mi? Şöyle tonlarca çamaşır suyu falan dökseler bu pislik durumların üzerine, o zaman belki her şey açığa çıkar mı? Kalplerimiz de temizlenir mi? Umutlarımız? Belki de...

Hafızamızı silebilsek keşke, sadece filmlerde olmasa bu imkanlar. Zaten her şey mutluluk için değil mi, ne güzel olurdu silebilsek. Kötü anılar gidecek sadece güzeller kalacak. O zaman bir tek ben olamam bu dünyaya toz pembe bakan. O zaman çamaşır suyuna da gerek kalmaz.

Issız uzak doğayla baş başa olabileceğim bir yerde bir ben bir sevdiğim olsun başka kimse olmasın istiyorum. Kimse karışamasın, konuşamasın. Sahte sohbetler yok, çıkarcı ilişkiler yok, gereksiz karamsarlıklar yok. Kocaman bir huzur istiyorum. Kocaman bir şefkat.