Doğuş.

Yazıp yazıp siliyorum hep. Çünkü söylemek istediğim tek bir kelime. ÖZLEDİM. Hayalimde bir adam. Dingin, neşeli, sıcak bakışı, nefesi huzurlu, yumuşacık sarılması. Psikopat filmler keşfettiğimiz, saatlerce sohbet ettiğimiz, durup durup bana saran, kızgınlığımı seven. Ona dair her şeyi özledim. Tüm gün aklımdan çıkmıyorken, her dakika onunla içimden konuşuyorken, bana bu kadar yakınken, şimdi ons ulaşamıyor olmak ne acı ne zor. Hayatın her anında o var, onunls paylaşayım dediğim şeyler var. Nasıl bu kadar kısa zamanda bu kadar bana ait oldun ve nasıl bunu hissettiremedim. Bana yabancı bir kadın var içimde. Kendim için ayağa kalkmamıştım ama onun için yapacağım. O bilmese de yapacağım. Rüzgara karşı durup tekrar hayatı içime çekeceğim. Sevdiği müzikleri dinleyerek onu hissedebiliyorum. Mutlu oluyorum. Gülüşü geliyor aklıma. Gözüm doluyor ama mutluyum. Nefes alabildiğimi hissediyorum. Güçlendiğimi. Yıllardır girdiğim kabuktan çıkıyorum, üstümdeki o nasırlaşmış deriden sıyrılıyorum. Donan kanım ısınıyor yeniden. Artık daha ne yaşabilirim derken şimdi umut içimde. Biraz zamandı belki tek ihtiyaç. Zamandı çünkü zamanla olan şeyler daha sağlamdı, daha özdü. Artık yeniden dinginim, içimdeki o sıcak kadını tekrar hissedebiliyorum. Kimbilir belki yine birlikte hisseder miyiz? Bu doğuşa tanıklık eder misin? Etmek ister misin? Tüm önyargılarını geride bırakıp, düşünmeden sadece anın tadını çıkarıp birbirimize ait olmanın huzurunu acaba hissetmek ister misin? Keşke istesen. O kadar özledim ki.