Kocaman bir yürek bıraktım ardında. Yarım kalmış hayaller, umutlar, hayatlar. Ve geride kaldım mutluluktan. Kendini ifade edemeyişin sebebini ağır yorgunluklarla ödüyorum. Sandım ki seven sevdiğinin sessizliğindrn fark eder sabrını, teslimiyetini, güvenini. Oysa sevdiğinin zihninde oluşturduğu bir tanıdıktan ibaretsen, sen sen olarak yer almıyorsan orada, bu sessizlik huzursuzluk olarak algılanırmış bilemedim.
Fırtına sonrası bile durulmaz mı deniz? Hava dinmez mi deli yağmur sonrası, toprak kokusunu yaymaz mı? Olur olur da, insan dediğin bilinmez varlık için bir bir daha iki etmiyormuş işte. Herkesin matenatiği farklıymış. Büyürken kendi algoritmanı kuruyormuşsun farketmeden tıpkı dnalarına da yön verdiğin gibi.
Hepimiz koca birer frekanslar grubundan ibaretken ve hangi frekansı yayıyorsak onun bize geleceğini biliyorken niye insan kendi frekansını koparmak ister ki? Bunun sonunun olacağını bile bile...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder