Atmak isteyip atamadığım adımlar var, kırmak isteyip kıramadığım insanlar, bağırmak haykırmak isteyip sessiz kalmak zorunda olduğum, çok şey bildiklerini zannedip aslında bir şey bilmediklerini söylemek istediğim, dünyanın sadece kendi etraflarında dönmedğini açıklamak istediğim ve bunu bir fark edip buna göre bakış açılarını şekillendirseler aslında hayatın onlara daha güzel hediyeler sunacağını anlatmak istediğim.
Bir de şükrettiklerim var tabii, iyiki hep yanımdasın demek istediklerim, kendimi olduğumca şeffaf ifade ettiğim, beni her halimle kabul eden ve beni ben olduğum için sevenler, birlikte saçmaladığım, hayal kurduğum, dünyayı kurtarıp kıyameti koparttığım değerli ve kıymetli yoldaşlarım var.
Bunların ortası yok ama. Benim için nötr bir şey ifade edenlere hayatımda yer ayırmadığımı fark ettim. Artık yani. Belki önceden yer veriyordum ama ne zamanki farkettim gereksiz bir alan ve enerji kaplıyorlar, uzaklaştım.
Şimdiyse ilk paragraftakilerden de uzaklaşmak istiyorum. Bir dilek tuttum, yıldız da kaydı, belki olur yeterki bu bekleyiş bir sonlansa.
Ve farkettim ki artık kısa cümleler kuruyorum. Anlaşılır. Net. Cümlelerimde bile fazlalığa yer yok artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder