Antagonist kas

Uzun sayılacak bir süre boyunca üst üste zorluklar yaşayınca sanırım zor durumlarla başa çıkabilme kasları gelişiyor insanın. Çözüm üretebilme, ayakta durabilme, olaylara şaşırmama olduğu gibi kabul etme gibi yetileri artıyor. Daha önceden senin için anormal sayılabilecek olaylar silsilesi artık normal gelmeye başlıyor. Ve haliyle bir bakmışsın normal algın değişmiş. Hatta normal olan olaylar artık senin için sıradan olma halini almaya başlıyor. Bu yüzden de hayatın kendi akışı içinde kolayca yaşanabilecek olaylarla baş edememeye ve asosyalitik davranışlar göstermeye başlıyorsun. Zor durumlarla bile karşılaştığında gösterdiğin sabırlı ve olgun tepki veya tutumların, kolay durumlarla karşılaştığında hiç de hak ettiği karşılığı almıyor. Çünkü bu zor durumlarla baş edebilme kası antagonisti gibi doğallığın, özünün. O kadar çok zora koşuluyorsun ki, özündeki insan olmana izin verilmiyor bir nevi ve bir bakmışssın bambaşka birisin.

Sanırım bu yüzden zor bir vedayı bu kadar rahat atlatıyorum. Ne bir gözyaşı, ne de bir ah. Zaten aylarca tüketmişim kendimi şimdi fark ediyorum. Sadece bir rahatlama var tertemiz bir sayfa açıyor olmakla ilgili. Artık mutluluğa hasret kaldığımı idrak edebilmeye başladım. Kendimi ne de çok arka plana itmiştim, herkesi kendi mutluluğumun önüne koymuşum. Şimdiyse kuş gibi hafifim. Sadece kendime ihtiyacım olduğunu bilmek bana güç veriyor, çünkü daha önce de sıfırdan başladım. Bu kasım kuvvetli neyseki; biraz geliştirmek gerekecek sadece durumun vehametine göre. Sonrasında gelsin hayat bildiği gibi. Sürprizleriyle. Kapım açık sonuna kadar. Ve değişiklik. Beni ayakta tutan yegane şey. Her ne kadar denge insanı olsam da, rutine kaçmamalı bu denge. Heyecan hep olmalı. Adrenalin, serotonin, endorfin ve dopamin aynı anda bir şekilde hep vücudumda dolanmalı. Hissetmeliyim. Uçları hisseden biriydim her zaman, ama normal ve ideal olmaya çalışmakla çok yormuşum kendimi şimdi anlıyorum. Ne kadar farklı ve çılgın olursa olsun, sadece içimden gelenleri hayal ettiğim gibi yaşamaya adamalıyım kendimi. Toplumun beklentisini karşılamaya çalışma isteğim kocaman bir 0. 30 yıl bunun için yaşadım, inşallah bir 30 yıl da gerçekten kendim için yaşamayı görürüm. Sevdiğim şeyleri hayatımın merkezine koyacağım artık. Bunun için ne gerekiyorsa enerjimi de onun için harcayacağım.

Diğer yandan, sanırım bu yüzden de kolay bir merhabayı bu kadar zorlaştırdım. Kendimle ilgili yeni keşfedişler içindeyim. Biraz zamana bırakıp bunların cevabını bulmalıyım. Ama daha kolay olabilecekken benim için her şey bu kadar zorlaştırmam niye aklım almıyor. Kendime kızıyorum.  

Ne yapmak gerekli böyle zamanlarda? Bu ara kafamı toplayıp buna çözüm bulmam lazım. Kendiliğinden olan bu reaksiyon yetimi kaybettiğimi anlıyorum. Hazır cevaplılığım, muzip düşünce tarzım ve kendime özgü kendimi ifade edişim beni ben yapan şeylerdi hep. Sözlü olarak bunu kaybettiğimi fark ediyorum. Bundan 6 ay öncesine kadar yazıya dökemiyordum, oysa şimdi yazıya döküyorum ve söze dökemiyorum. 

Ama çözümü biliyorum. Deniz. Evet deniz. Uzun bir deniz molası beni kendime muhakkak getirecek biliyorum. Yanında bir de aile şefkati olunca. Sonrasında bir sünger çekeceğim bunların önüne, ve tortularının bile bana ulaşmasına izin vermeyeceğim.